Ferdiyetçiliği ön plana çıkaran batı, günümüzde kişisel mutluluk kitapları ile benlik anaforunda debelenen yığınlar bırakırken, bizler karakter gelişim adına zihni ve hissi bir mefkureye çoktan dem tutmaya başlamalıydık.Zira insanlar kişilik özelliklerinden dolayı değil, karakter özellikleri nev'inden sorumlu tutulurlar.
Bir insanı özgüveni çokmuş diye veya dışa açık dobra kişiliğinden dolayı iftihar etmezsiniz. Fakat bir insanı, karakterine ait zalimlik, yalancılık, haramilik, saygısızlık gibi sıfatlarından ötürü kınarken; dürüstlük,diğergamlık, hoş görülülük, sevgi halesi oluşturmak, tevazu abidesi olmak ve adaletli olmaktan dolayı övebilmekteyiz.Bir şahsın kendine güveninin zirvede olması, onun ahlaklı olması anlamına gelmez.Bir insan karizmatik olsa bile yalanı kendine ahlak edinmişse toplum literaratüründeki 'adam' olma keyfiyetini yakalayamamış demektir.
Kişiliğin hedefi karizmatik olmak değil, sağlıklı bir karakter oluşması için zemin oluşturmaktır.
Eğitim anlayışımızda insanın kişilik özelliklerini, iç disiplin trafosu olan karakter davranışlarıyla rezonans haline getirmeli ve sürekli iyileştirmeye gayret sarfedilmeli.
İnsanın özünde matvi olan ahlaki boyutu, karakter ve kişilik eğitimiyle bütünleştirmedikçe de hem şahsi hayatımızda hem de içtimai hayatta sıkıntılara gebe kalınması kaçınılmaz olur.Bu mevzuda vitrin insanların örnek davranışları ne kadar temsil keyfiyeti taşıyabilirse, o kadar sıkıntılar da en aza inecektir.
Ebeveyne düşen vazife, çocuğun cibilliyetten fıtrata, fıtrattan mizaca, mizaçtan kişiliğe ve kişilikten karaktere şahlanarak nasıl bir konum elde eder? mülahazasındaki dert motivasyonunu daima taşımak olmalıdır.Bu çerçevede 'bir düşünce ekerseniz, bir davranış biçersiniz; bir davranış ekerseniz, bir alışkanlık biçersiniz; bir alışkanlık ekerseniz, bir karakter biçersiniz ve bir karakter ekerseniz, bir kader biçersiniz' vecizesi semantik olarak bizim formasyonumuzun da temelini oluşturacaktır.
0 comments:
Post a Comment