Çocuğun Şahsiyet Binasının Mimarı Anne

Çocuğun Mimarı Anne

İnsanın en birinci ve tesirli muallimi, onun vâlidesidir. Nitekim bir atasözünde 'el-ümmü medresetün' (Anne  mekteptir /okuldur ) ifadesi meşhurdur. 

Anne, çocuğunun ruhunda kalıcı izler bırakmak suretiyle ilk ve en önemli mürebbî olarak karşımıza çıkar. Çünkü anne demek, 'ruhla  cesedin tanıştığı ilk yer' demek. Annenin ağzından dökülen her sözcük, çocuğun şahsiyet binasına konulan tuğlalar gibidir.  

Anne yüreği çocuğun eğitim gördüğü bir sınıftır. İlâhî nimet olarak şefkatin en büyük kaynağı annelere ihsan edilmiştir. Anne terbiyesinden mahrum çocukların tâlim ve terbiyesi güçleşirken, yüksek karakterli kişilerin daha ziyade sâliha annelerin yetiştirdiği çocuklar olduğu gözlemlenmektedir. Çünkü kadında analık vasfı var, erkeklerde bu özellik yok. Kadın bu ilâhî tecelligâhın güzelliğini bilmeli.

Evlât terbiyesi, eşine  hizmet ve ev işleri gibi kıymetli vazifeleri vefâkâr omuzlarına alan fedâkâr bir anne, aslında engin bir sevgiye, derin bir saygıya ve ömürlük bir teşekküre lâyıktır. Anneden alınan telkinat ve terbiye dersleri, insanın fıtratında âdeta maddî vücudunda çekirdekler hükmünde yerleşir. İstikbalde de  öğrenilen her şey  o çekirdekler üzerine bina edilir. Çocuklara yapılan  telkin, büyüdüklerinde huy, davranış ve fikir olarak tezahür eder. Vâlide, tâlim ve terbiye basamağında maya olacaksa formasyon açısından ıskalanmaması lüzumunu doğurur. Çocuğun hem biyolojik embriyosunun hem de ruhsal embriyosunun gelişiminde ehemmiyetli bir vazife görür.

Şair Seyri, bu durumu enfes ifadesi ile özetler:

"Olmalı harcı sağlam, baba evin direği                                            

 Olmalı sımsıcak gül, anne evin yüreği."